Ike

Nie ma niczego bardziej przerażającego od świadomości, że on kręci się jak popapraniec po domu i grzebie w tej swojej MP4, poprawia notorycznie ogromne słuchawki na uszach i gapi się w ściany, kiwając głową do rytmu. Wychodzi na kilka godzin i wraca niczym duch, bez żadnego powitania ani ciepłego słowa. Nie chce jeść obiadu ani kolacji z rodziną, zaszywa się w swoim pokoju. Z tymi cholernymi słuchawkami, tą cholerną MP4 i cholerną paranoją.

Nic nie budzi większej agresji od jego bluz przypominających namioty, luźnych spodni, ogromnych czapek z wulgarnymi nadrukami, kolczyka w uchu i znoszonych butów. Nosi te swoje "nerki", a w nich przemyca rodzinne pamiątki. Farbuje ręcznie bandany, gdy jest sam w domu, brudząc wannę i kafelki w łazience. Na rzemyki nawleka dziwne zawieszki i nosi je na ręce z satysfakcją wymalowaną na ponurej twarzy.

Nic nie budzi większego smutku od faktu, że woli rozmawiać ze samym sobą, niż z własną matką. Notuje coś zacięcie na papierowych serwetkach, uderza palcami o blat stołu, mamrocze pod nosem niczym religijny fanatyk. Słucha czarnej muzyki z pasją białego nastolatka, zapominając o swoich korzeniach. Znajduje jakiś sens w pełnym agresji bełkocie, zatraca się całkowicie w niskich basach, który rozsadza jego słuchawki. Ciągle je psuje i nikt nie wie, skąd ma pieniądze na kolejne.

Bawi się w gangi i wierzy, że może być kimś. Koledzy mówią mu, że nieźle rapuje i robi wszystko, by im zaimponować. Bredzi coś o wytwórniach i studiach nagraniowych, gdy rodzice pytają go o przyszłość. Przyjaźni się z homosiami i uważa, że wszyscy są równi. Ameryka wyprała mu mózg, wciągnęła w wojnę o wolność jednostki. Niczym żołnierz bombarduje salwą słownych pocisków każdego, kto próbuje przemówić mu do rozsądku.

Podkrada matce kosmetyki, by ukryć sińce na twarzy. Udaje, że nigdy nie płacze i nie potrzebuje pomocy. Nie wzdryga się, gdy ojciec podnosi na niego rękę. Jego oczy mówią wszystko - że nienawidzi, że potrzebuje, że pragnie, że cierpi. Ugania się za dziewuchami i ukrywa pod chustami ślady na szyi. Czeka kilka minut po każdej kolejnej kłótni, a potem kopie co popadnie, przeklinając po angielsku ze swoim nieporadnym akcentem. Pali papierosy na balkonie, gasi je w doniczkach z kwiatami. Wymiotuje wieczorami, gdy z nerwów przed kolejnym występem nie je przez cały dzień.

Pozostaje tylko wyobrażać sobie, jak trzyma mikrofon przy ustach, niczym czarę, do której spływa potok słów. Macha rękami, poci się, myśli gorączkowo, zerkając z lękiem na skandującą grupę kolegów. Pozostaje wyobrażać sobie, jak wyrzuca z siebie każdą kolejną emocję. Strach obraca w agresję. I mówi. O tym, że nienawidzi - każdej chwili, w której się boi. Że potrzebuje - bezpieczeństwa we własnym domu. Że pragnie - odrobiny zrozumienia. I cierpi, bo ilekroć z nadzieją podnosi wzrok, napotyka pełne zawodu spojrzenia.

To największy koszmar każdego rodzica.